افزایش عملکرد شیردهی گاوها

استراتژی های تغذیه ای برای بهبود تولید گاو شیری

گوسفند زنده | دام زنده | لایو شیپ : طی دهه های اخیر، بهبود ژنتیکی و اقدامات بهتر مدیریتی، تولید شیر گاوهای شیری و افزایش عملکرد شیردهی را

به طرز چشمگیری افزایش داده است، اما در عین حال، کنترل میزان باروری دشوار است.

مدیریت بهره وری مطلوب گاوهای شیری از نظر تولید شیر با کیفیت و اصلاح نژادی کارآمد نقشی حیاتی در تولید محصولات لبنی سودآور دارد.

تغذیه یکی از مهمترین عوامل در عملکرد، سلامتی و رفاه دام زنده است.

بسیاری از مواد مغذی توسط بدن، برای تولید شیر استفاده می شود و افزایش تقاضای مواد مغذی برای تولید می تواند بر تولید مثل در گاوهای شیری تأثیر منفی بگذارد.

گاوهای پرمحصول، به ویژه در دوره های پر استرس تولید شیر، نیاز به مراقبت های ویژه غذایی دارند. دام ها با بازده بالا در واقع یا در دوره شیردهی یا در بارداری پیشرفته به سر می برند و این شرایط استرس متابولیکی منظمی را برای بدن ایجاد می کنند.

تأمین نیازهای تغذیه ای گاو با بازده بالا برای تولید و تولید مثل بهینه، چالشی برای تولیدکنندگان لبنی مدرن است. یک گاو با تغذیه مناسب و سالم، قادر به کنترل فشارهای ناشی از تولید زیاد شیر خواهد بود. مواد تشکیل دهنده خوراک انرژی و پروتئین علاوه بر عناصر کمیاب و ویتامین ها، نقش مهمی در تولید شیر و تولید مثل دارند.

نه تنها مقادیر انرژی و منبع پروتئین، بلکه کیفیت آنها نیز نقش حیاتی در تولید شیر و تولید مثل بهینه دارد.

انرژی: مکمل اضافی برای گاوهای پر بازده

در گاوهای شیرده افزایش عملکرد شیردهی، میزان تولید شیر معمولا در چهار تا هشت هفته پس از زایمان به اوج خود می رسد، اما مصرف ماده خشک برای تأمین نیازهای انرژی تا ۱۰-۱۴ هفته پس از زایمان به نسبت افزایش نمی یابد.

در نتیجه، گاوهای با بازده بالا در دوره اولیه پس از زایمان، درجاتی از تعادل انرژی منفی را تجربه می کنند. گاوهای با بازده بالا بین عرضه و تقاضای انرژی فاصله دارند. حیوانات برای تأمین نیاز به انرژی بیشتر برای تولید شیر، از ذخایر بدن استفاده می کنند که منجر به اختلال در سلامتی و اختلالات متابولیکی مکرر می شود.

انرژی ماده اصلی مغذی مورد نیاز گاوهای بالغ است و مصرف ناکافی انرژی تأثیر سو بر شردهی و تولید مثل دارد. گاوهایی که تحت تعادل انرژی منفی هستند، دوره های طولانی از تخمک گذاری دارند. بی حسی پس از زایمان و همچنین ناباروری، با از دست دادن وضعیت بدن در اوایل دوره پس از زایمان افزایش می یابد.

مکمل غذایی همراه با چربی

روغن های گیاهی به همین ترتیب برای نشخوارکنندگان توصیه نمی شوند زیرا اسیدهای چرب اشباع نشده برای باکتری های شکمبه، به ویژه برای باکتری های تجزیه کننده فیبر سمی هستند.

مکمل چربی اشباع نشده هضم فیبر را کاهش می دهد که در نتیجه هدف اصلی افزایش در دسترس بودن انرژی را از بین می برد، بنابراین، مکمل چربی گاوهای شیری با استفاده از چربی های بای پس، که شکمبه را بدون هیچ گونه تخریبی عبور می دهند، حاصل می شود.

چربی های بای پس شکمبه می توانند چربی محافظت شده یا چربی پایدار باشند. اینها در شکمبه بی اثر هستند و در دستگاه گوارش پایین هضم می شوند، از این رو برای باکتری شکمبه مضر نیستند.

مواد مغذی پروتئین: برای رشد، نگهداری و تولید ضروری است

گاوهای شیری مانند سایر حیوانات به اسیدهای آمینه ضروری احتیاج دارند که باید از روده کوچک جذب شوند. نشخوارکنندگان از دو منبع اسیدهای آمینه بدست می آورند؛ پروتئین های میکروبی و پروتئین بای پس، یا پروتئین تخریب نشده شکمبه.

پروتئین میکروبی: میکروارگانیسم ها، به خصوص باکتری ها، در شکمبه به تأمین پروتئین کل و اسیدهای آمینه مورد نیاز نشخوارکنندگان کمک می کنند. میکروارگانیسم های شکمبه قادر به تولید پروتئین و اسیدهای آمینه از ترکیبات غیر پروتئینی نیتروژن مانند اوره و آمونیاک هستند.

میکروارگانیسم های موجود در شکمبه با ترکیب آمونیاک و کربوهیدرات ها اسیدهای آمینه را تولید می کنند. این اسیدهای آمینه بخشی از پروتئین میکروبی می شوند و این پروتئین میکروبی سپس در روده کوچک هضم می شود.

وقتی مقدار انرژی قابل هضم جیره به اندازه کافی زیاد باشد، یک سوم یا بیشتر کل پروتئین مورد نیاز بسیاری از جیره های نشخوارکننده ممکن است از طریق نیتروژن از منابع نیتروژن غیر پروتئینی تأمین شود.

پرورش گاو می تواند به طور موثر از نیتروژن غیر پروتئینی استفاده کند و تولید پروتئین میکروبی به شرایط شکمبه بستگی دارد.

سنتز پروتئین میکروبی در شکمبه تا حد زیادی به در دسترس بودن کربوهیدرات و ازت در شکمبه بستگی دارد. باکتری های شکمبه به طور کلی توانایی استفاده از اکثر آمونیاک هایی را دارند که از شکم زدایی اسیدهای آمینه و هیدرولیز ترکیبات غیر پروتئینی ازت در شکمبه آزاد می شود.

با این حال، شرایط غذایی اغلب اتفاق می افتد که در آن میزان آزاد شدن آمونیاک در شکمبه بیش از میزان جذب توسط باکتری های شکمبه است. این شرایط ممکن است به دلیل مازاد پروتئین تجزیه شده شکمبه یا کمبود انرژی موجود و در نتیجه استفاده ناکارآمد از بسترهای قابل تخمیر و کاهش سنتز پروتئین میکروبی رخ دهد.

پروتئین بای پس: بهترین راه برای افزایش پروتئین شیر

با این حال، گاوهای پر بازده به اسیدهای آمینه بسیار بیشتری احتیاج دارند که توسط میکروب های شکمبه، حتی با سرعت زیاد سنتز، برطرف نمی شوند. رژیم غذایی چنین گاوهایی باید شامل پروتئین هایی با تجزیه پذیری نسبتا کم در شکمبه باشد که از تجزیه آنها تا رسیدن به روده فرار خواهد کرد.

این پروتئین فرار به عنوان پروتئین بای پس یا پروتئین تجزیه نشده شکمبه شناخته می شود که در روده هضم می شود و اسیدهای آمینه برای سنتز بافت و پروتئین شیر استفاده می شود. رژیم های غذایی برای گاوهای شیری باید حاوی پروتئین تجزیه شده شکمبه و پروتئین تخریب نشده شکمبه باشد.

یک دوره گذار ناسالم و متعاقبا تعادل منفی انرژی در اوایل دوره شیردهی دام زنده، نه تنها باعث کاهش سود از طریق کاهش تولید شیر می شود، بلکه اغلب منجر به اختلالات متابولیکی و تولید مثل می شود.

مکمل گاوهای شیری، به ویژه در اوایل دوره افزایش عملکرد شیردهی، با چربی پایدار شکمبه و پروتئین بای پس می تواند میزان و مدت زمان تعادل انرژی منفی را کاهش دهد و می تواند سلامت، تولید شیر، کیفیت شیر و عملکرد تولید مثل را بهبود بخشد.